معضو دوست دارم شیر و پنیر بدون لاکتوز بخرم، اما نمی توانم آن را بخرم. این جوان 28 ساله اهل ساوتهمپتون مبتلا به IBS، عدم تحمل لاکتوز و گاستروپارزی است، اختلالی که بر اعصاب و ماهیچه‌های معده تأثیر می‌گذارد، بنابراین سعی می‌کند از یک رژیم غذایی متخصص کم‌فیبر، کم‌چرب و عمدتاً بدون لبنیات پیروی کند.
اما افزایش هزینه محصولات بدون لاکتوز و بودجه غذایی فقط 40 تا 50 پوند در هفته به این معنی است که آنها اغلب مجبور به انجام این کار هستند. مورگان می گوید: “من نمی توانم هزینه آنها را برای کاهش علائمی که دریافت می کنم، توجیه کنم.” “غذاهای دیگری هستند که مشکلات بسیار بزرگتری ایجاد می کنند و باید آنها را در اولویت قرار دهم.”
مورگان یک کاربر ویلچر است که به مراقبان متکی است تا آنها را هفته ای یک بار به خرید ببرند، بنابراین آنها نمی توانند در اطراف خرید کنند. من باید زمان زیادی را صرف آن کنم تا بفهمم قبلاً چه چیزی در کمدها دارم، زیرا نمی توانم بسته دیگری بخرم. [of anything] مورگان می گوید تا زمانی که به آن نیاز داشته باشم.
مورگان به دور از تنهایی است. حدود 2.3 میلیون نفر به آلرژی یا عدم تحمل غذایی یا بیماری سلیاک، یک بیماری خود ایمنی که باعث می‌شود افراد قادر به خوردن گلوتن نباشند، دارند. برای بسیاری، اجتناب از موادی که بدن آنها نمی تواند تحمل کند، به طور فزاینده ای غیرقابل تحمل است.
ویکتوریا، اهل شمال شرق، می‌گوید که بحران هزینه‌های زندگی به‌طور نامتناسبی بر خانواده‌هایی مانند او تأثیر می‌گذارد. ما صادقانه بگویم با وجود اینکه شریک من در کار تمام وقت و من در کار نیمه وقت است، در حال مبارزه هستیم. قبض‌های غذای ما در حال حاضر به دلیل روشی که باید خرید کنیم، از مقیاس خارج شده است.»
او دو پسر دارد و در مجموع خانواده به گندم/گلوتن، لبنیات، تخم مرغ، کنجد، ماهی، بادام زمینی، بادام هندی و بادام حساسیت دارند. با افزایش هزینه ها، گزینه های خرید آنها محدود است. قیمت برند شیر سویا جونیور که فرزندانش می توانند داشته باشند از 1.45 پوند به 1.90 پوند افزایش یافته است و ویکتوریا می گوید هر چیزی که او می خرد به طور قابل توجهی گران تر از اقلام استاندارد و غیر”بدون” است.
“احساس می کنم [free-from food] با سرعت بیشتری در حال افزایش است، بنابراین در واقع کمی استثمارگر به نظر می رسد. خانواده‌های آلرژیک به اندازه کافی باید با آنها کنار بیایند، تلاش برای ایمن نگه‌داشتن، پیمایش در دنیایی که همیشه حامی افراد مبتلا به آلرژی نیست، مراقبت از داروها، مقابله با اضطراب ناشی از این‌گونه زندگی کردن. تحت تاثیر قرار گرفتن از نظر مالی – و به طور نامتناسبی – مانند یک ضربه اضافی در چهره ما است [don’t] نیاز داشتن.”
شارلوت، 26 ساله، اهل پرستون، همچنین می‌گوید که مغازه هفتگی‌اش از زمانی که در سال 2021 به بیماری سلیاک مبتلا شد، بسیار گران شده است. او برای اتحادیه دانشجویان در دانشگاه مرکزی لانکشایر کار می‌کند و با بودجه هفتگی 100 پوند برای خرج کردن کار می‌کند. در مورد غذا برای او و شریک زندگی اش، او اغلب بدون برخی از محصولات “بدون” مصرف می کند. او می‌گوید: «ما چیزهایی نمی‌خریم تا بخواهیم هزینه را مانند مغازه‌های قبلی که قبل از تشخیص من انجام می‌دادیم حفظ کنیم.
وقتی می‌توانید سه یا چهار بسته بیسکویت معمولی برای یک بسته بیسکویت بدون گلوتن بخرید، ارزشش را ندارد. بنابراین من تمایل دارم فقط مواد اولیه‌ای را بخرم که واقعاً نمی‌توانید از آنها استفاده کنید، مانند نان، آرد و ماکارونی بدون گلوتن.»
اما خرید مارک های ارزان قیمت واقعاً یک گزینه نیست. وقتی به دنبال غذای بدون گلوتن هستید [in the normal aisles]شارلوت می‌گوید، آنها اغلب ارزان‌ترین برندهایی نیستند که فاقد گلوتن هستند. بنابراین هزینه‌های اضافی است که دیگران ندارند.»
مورگان در ساوتهمپتون می‌گوید قیمت‌های بالا به این معنی است که باید خطرات بیشتری را در مورد غذای خود بپذیرند. آنها می‌گویند: «من مجبور شدم نانی را که می‌خرم به نان معمولی تغییر دهم. مواد نگهدارنده در نان معمولی واقعاً برای معده من سخت است. نان های تازه پخته شده بسیار بهتر هستند، اما همچنین بسیار گران تر و کوتاه مدت هستند.